หย่อมความกดอากาศต่ำบริเวณภาคใต้ และประเทศมาเลเซีย ซึ่งเป็นสาเหตุหลักหนึ่งที่ทำให้เกิดอุทกภัยของภาคใต้และประเทศมาเลเซีย ตั้งแต่วันที่ 19 พ.ย. 68 จนถึงปัจจุบัน (1 ธ.ค. 68) ก็ยังมีหลายพื้นที่ที่ยังได้รับผลกระทบอยู่นั้น ได้ทวีกำลังแรงขึ้นบริเวณช่องแคบมะละกาเป็นดีเปรสชัน 95B จนกลายเป็นพายุหมุนเขตร้อนลูกที่ 4 (Tropical Cyclone 04B) ของฝั่งมหาสมุทรอินเดีย ที่มีชื่อว่า พายุ “ซินญาร” (SENYAR) ในวันที่ 26 พ.ย. 68 ถือว่าเป็น “พายุหมุนเขตร้อนลูกแรกที่ก่อตัวขึ้นบริเวณช่องแคบมะละกาในเดือนพฤศจิกายน” และยังเป็นพายุหมุนเขตร้อนลูกที่ 2 รองจากพายุ “วาเม” (Vamei ปี 2544) ที่ก่อตัว “ใกล้เส้นศูนย์สูตรที่สุด” โดยปกติแล้วบริเวณตั้งแต่เส้นศูนย์สูตรถึงละติจูดที่ 5 องศามีโอกาสเกิดพายุหมุนเขตร้อนน้อยมาก เพราะขาดปัจจัยเสริมในการหมุนที่เรียกว่า “แรงโคริโอลิส” (Coriolis Force) ประกอบกับบริเวณช่องแคบมะละกา ก็ไม่มีปัจจัยเสริมที่เอื้อต่อการเกิดพายุได้เลย ทั้งพื้นที่ที่เป็นทะเลแคบๆ และใกล้ชายฝั่งทั้งสองด้านที่เป็นพื้นดิน รวมถึงอุณหภูมิน้ำทะเลก็มักไม่สูงพอสำหรับการพัฒนาของพายุ ถือได้ว่า การเกิดขึ้นของ “พายุซินญาร” เป็นเหตุการณ์ที่หายาก ฝืนกฎฟิสิกส์ และอาจไม่เคยเกิดขึ้นเลยในรอบ 100-400 ปี ของข้อมูลที่มีบันทึกไว้

เกร็ดเล็กน่ารู้ : พายุ “วาเม” (VAMEI) เคยอยู่ในรายชื่อพายุหมุนเขตร้อนฝั่งมหาสมุทรแปซิฟิก ปัจจุบันชื่อนี้ถูกยกเลิกและแทนที่ด้วยชื่อพายุ “เผ่ย์ผ่า” (PEIPAH) ซึ่งเป็นชื่อพายุชุดที่ 2 ลำดับที่ 49

Attachments:

20251201_Predict_SendRid.pdf

[ ]

5534 Kb